LOVELY LAOS

Route: Pakse, Si Phan Don, Don Kon, Dong Kong (niet te verwarren met Don Kon), Paksong, Tat Lo, Vientiane, Vang Vieng, Luang Prabang, Huayxai
Bevolking: 6.3 miljoen
Lekker: Zelf koffiebonen roosteren, malen en dan opdrinken yummie!
Vies: 'MSG', de smaakmaker van de Laotiaanse keuken
Mooi: Almtocht bewonderen van monniken in Luang Prabang
Heftig: Dat de prijs van een Lao biertje gelijk staat aan een dagsalaris!
Bizar: Onverwacht een begrafenisceremonie bijwonen....
Pick-up line: Geen! Laotianen laten je met rust, heerlijk!
Bijzonder: Bedreigde Irrawaddy dolfijnen zien zwemmen in de Mekong rivier

Laos
Het ongerepte en soms zelfs onontdekte Laos is een briljant land om door heen te reizen. Zo puur, zo groen en zo rustig hebben we het nog niet gezien. Laotianen doen alles op hun gemak. Het is het Spanje van Azië, maak je niet druk en doe vooral geen stapje harder, Mañana, Mañana. Nu hebben wij geen haast dus dat komt goed uit. Toch kan ik het niet helpen om me af en toe te ergeren/verwonderen over hoe tergend langzaam de simpelste dingen gaan. Maar het biedt ook vermaak, het is best grappig om van een afstandje zwaar gestreste toeristen kwaad te zien weg lopen als ze niet snel genoeg worden geholpen. Zijn er in Nederland in de zomer hele terras-systemen ontwikkeld om de mensen snel aan een drankje te helpen, de Laotianen kan het werkelijk niets schelen en doen het lekker op hun dooie gemakje. Het eerste woord wat in me opkomt als ik terug denk aan Laos is; Kinderboerderij. Het is één groot boerenland waar werkelijk alles wat poten heeft scharrelt, waggelt of vrij rond rent. Zo nu en dan moet je een koe of buffel ontwijken of gewoon even opzij duwen anders kom je nooit op je plek van bestemming. Het land is op agrarisch vlak erg rijk en doet daarom minder arm aan als bijvoorbeeld Cambodja, maar niets is minder want ook in Laos zijn de lonen schrijnend en staat een dagsalaris gelijk aan de prijs van een lokaal biertje. De mensen zijn erg vriendelijk, rustig en gastvrij dit in combinatie met de ongerepte natuur, trekt ons enorm aan. We genieten van een prachtig land waar we de meest indrukwekkende busreizen tot nu toe maken. Dwars door de onbewoonde bergen crossen we over niemandsland heen, het enige wat ons achtervolgt is de regenboog.
Het is een waanzinnige tocht vanaf het zuidelijkste puntje tot aan de noordelijke grensovergang met Thailand.
Laos is een land om te onthouden en zeker ook om toe te voegen aan de 'waar wil ik nog een keer naar toe lijstjes' die vast iedereen thuis heeft liggen.

Pakse
Het is altijd weer een fijne verrassing als je mag ontdekken welke etenswaren er nu weer aan je backpack kleven na een oververhit Laotiaans busritje. Of het nu kippen (ook levende), aardappelen, groenten, rottende vis of andere soms zeer onduidelijke etenswaren zijn, Laotianen gaan nooit, maar dan ook nóóit zonder eten op reis. Zo ook die ene dag dat een lieve meneer of mevrouw bedacht: 'Goh laat ik mijn familie daar in Pakse is verblijden met een overheerlijke fles visolie (een enorm stinkend goedje gemaakt van gemalen rotte vis.....dusssss). Het is jammer (of eigenlijk juist niet) dat ik geen geursampeltje met dit verhaal kan meesturen. Het is werkelijk niet te omschrijven wat een lucht ervan af komt als je deze smaakmaker over een backpack heen giet en dan een uurtje of 10 laat sudderen in een snikhete kofferruimte. Ja het gaat hier over onze backpacks! Totaal doordrenkt in ranzige visolie rollen ze aan 't einde van de rit de opslagruimte uit.......
Wilt u daar rijst bij?

Even goed beginnen we fris aan onze eerste ontmoeting met Laos. De stad Pakse blijkt saai, maar wel de plek waar ons de meest bizarre ervaring staat te wachten. Na een lange tocht en 2 vissige backpacks op de rug, ploffen we neer op onze hotelbedden. Het is al laat maar we willen toch nog even een hapje doen. Eenmaal buiten zien we al snel een straatrestaurantje. Ziet er prima uit denken we, er is vast iets lekkers krijgen. We worden flink aangestaard maar dat zijn we inmiddels wel gewend. We kiezen een tafeltje uit waarop al van alles klaar staat. Bob vertrouwd het niet, 'Volgens mij is dit een prive feestje...'.
Ik die natuurlijk jaren in Laos heeft gewoond zeg met wijze woorden: 'Nee joh! Zo gaat dat hier gewoon, vinden ze gewoon handig...'
Ja hoor Miriam, zo gaat dat hier gewoon, nou mooi niet dus. Het blijkt namelijk dat we van alle plekken waar we hadden kunnen eten, zijn beland op een begrafenisceremonie! De beste man lag notabene achter ons opgebaard, afgeschermd door een hele stoet biddende monnikken. Tja die vallen ook niet meer zo op na 4 maanden Azie, dus die hadden we even over het kale hoofd gezien.
De man die ons zeer vriendelijk komt uitleggen dat we zijn beland op de begrafenis van zijn beste vriend blijkt een goed woordje Engels te spreken.
Na zijn uitleg willen we natuurlijk snel weg. Maar dat gaat zomaar niet gebeuren, we moeten blijven van onze Engelseprekende tipgever want hij vindt het geweldig dat we er zijn!?Begrafenissen zijn hier geen treurige bedoeling het is 9 dagen 'feest' want de overledene gaat naar het Nirvana, de hemel. Er wordt volop gedronken en gegeten en wij mogen niet meer weg van onze gastheer.
Met op de achtergrond het gezang van de monnikken eten we alles wat ons wordt voorgeschoteld, tot het moment dat de koeienhuid tevoorschijn komt. Met een veelbetekende blik van mij naar Bob is het duidelijk dat hij de pineut is.
Een van ons zal het moeten opeten want anders is het onbeleefd. Bob offert zich als een echte gentleman op en daarbij houdt hij de traditie hoog die ooit met een Vietnamese spin is begonnen.
Gebakken koeienhuid is uiteraard niet te hachelen. Godszijdank heeft onze nieuwe vriend liters rijstwhiskey tevoorschijn gehaald, dit goedje heet 'Lao Lao' en is sterke drank gemaakt van rijst of tarwe, met minstens 75% alcohol! Goedemoruguh!

Bob spoelt alles met een scheve glimlach weg. Met een vreemd soort trots en een hoop medelijden aanschouw ik zijn oneindige gekauw en dan eindelijk de slik...... oh oh wat moet dit smerig zijn!
Het wordt steeds gezelliger aan tafel en binnen de kortste keren zijn we omringd door nieuwsgierige Laotianen, waaronder de plaatselijke dorpsgek die met een driedubbele tong in de spagaat totaal onverstaanbaar tegen ons aan brabbelt.
Uren later vertrekken we richting ons bedje, maar we mogen alleen gaan slapen als we beloven voor de ochtendceremonie weer terug te komen. A promise is a promise en dus zitten we met een klein katertje stipt om 07:00 uur aan precies dezelfde tafel met precies dezelfde mensen aan precies hetzelfde eten als gisteravond, maar dan koud.....
Je moet wat over hebben voor een local experience zal ik maar zeggen. Een onvergetelijke start in Laos.

Si Pan Don
Met een houten bootje die zijn beste tijd wel heeft gehad, racen we over de rivier naar het eerste eiland van de 4000 die hier zijn. We starten op het grootste eiland Don Kon niet te vergissen met Don Kong (ik zei het al eerder whats in a name?)
We verkennen de boel met de fiets, het begrip zadelpijn heeft hier officieel een diepere betekenis gekregen, maar dat even terzijde. Don Kon is net de kinderboerderij maar dan zonder hekken. Overal lopen kippen, hanen, kuikens, varkens, koeien, buffels, pauwen, katten, honden, eenden, ganzen en kalkoenen. Allemaal scharrelen ze gezellig rond, we missen alleen nog de afdeling cavia's & konijnen.

Als ergens de tijd stil is blijven staan, is het hier. Af en toe duikt er midden op een gigantisch rijstveld een houten huisje op en overal groeien bloemen, vruchten, bomen en palmen. De totale stilte wordt slechts onderbroken door het zuchten van de wind of een haan die kraait. Langs het water groeien metershoge bamboe planten. De enorme takken zwiepen rustig heen en weer, ze maken het geluid van een oude krakende deur met piepende scharnieren.
We komen wat locals tegen met een kapmes in de hand om het vele fruit dat hier groeit, los te snijden voor een sappig tussendoortje. Het is een mooi gezicht om te zien hoe de mensen hier leven. Het gaat er hier zo rustig, vreedzaam en simpel aan toe, dat je nog net niet de rijst hoort groeien....

Al rijdend over modderige paden langs knalgroene rijsterassen zien we af en toe een buffel in een drapperig poeltje liggen, maar ook kindjes vinden zo'n ranzig poeltje heerlijk verkoelend. Gelukzalige kreetjes klinken achter ons als ze trots laten zien hoe ze erin springen. We raken de weg kwijt, ik zak een paar keer goed door de modder en de tocht die oorspronkelijk 1 uur zou duren wordt er een van ruim 6 uur. Na een aflevering uit de tv-serie Lost te hebben nagespeeld komen we uitgeput aan bij ons teakhouten huisje dat omringd wordt door bananenbomen en pal aan de rivier staat. We proppen ons vol met 'laap' een heerlijk vleesgerecht met muntbladeren, ui en knoflook, heerlijk. Electriciteit is er maar een paar uur per dag en er is alleen koud water, maar het is zo warm dat een koude douche meer dan welkom is. Op de veranda buiken we uit in de hangmat. We luisteren naar het stromende water, het gezang van de volgeltjes en kijken naar de rijstterassen met daarboven de hemelsblauwe lucht. Zanger Donovan Frankenreiter doet zachtjes mee op de achtergrond en als we nog niet onthaast waren dan zijn we het nu officieel wel, geen wonder dat hier reizigers blijven hangen.
Als we de volgende dag wakker worden kijken we vanuit ons bedje naar buiten.
De scherpe zonnestralen prikken dwars door de donkergroene vingers van het palmblad. De wind wiegt het blad, dat over het dak van de veranda bungelt, zachtjes heen en weer. Het water van de machtige mekong rivier stroomt in rap tempo langs ons houten huisje om uiteindelijk als een bruisend geheel, wild de rotsen af te denderen. We bevinden ons in het zuidelijkste puntje van Laos, Si Phan Don. Deze door palmboom omringde archipel, doet alles in je ontspannen. DIT - IS - HET - HELEMAAL!

Om deze Überrelaxte ervaring compleet te maken varen we met een bootje de rivier af richting de grens met Cambodja, hier zijn we in het leefgebied van de bijna uitgestorven Irrawaddy dolfijn. Niet iedereen heeft het geluk deze bijzondere dieren te zien, maar wij gelukkig wel. Af en toe komen ze naar boven om lucht te happen, een machtig gevoel om ze van zo dichtbij adem te horen halen. De tocht terug is ook bijzonder, we zien een paar prachtige vogels en varen kriskras door de bosjes en bomen die zijn ondergelopen door de Mekong rivier.

Bolaven plateau
We reizen verder richting het midden van Laos naar de watervallen en koffieplantages. Dit is een gebied wat hoger ligt en voor het eerst tijdens onze reis hebben we het koud. Het boerenleven blijft zichtbaar, waar je ook komt het is allemaal zo puur. De plaatselijke bevolking wast zich bij de rivier (dames altijd netjes in sarong) en ook Bobbie gaat voor een duik in het ijskoude water, eerst even een paar koeien paseren, maar dan heb je de rivier voor jezelf!
Op eigen houtje verkennen we het gebied van Tat lo dat bekend staat om zijn watervallen en dorpjes waar verschillende stammen wonen. We gaan dwars door de jungle en komen na een tijdje uit bij een klein dorpje. De rieten huisjes zijn in een cirkel gebouwd en overal lopen dieren en kinderen. De dames doen een wasje en laten de rode pepers drogen op de daken, de heren gaan op visjacht of zijn in de weer met hun kapmens. We lopen wat rond in dit dorpje, spelen met de kinderen en proberen te communiceren met een van de bewoners, wat natuurlijk niet lukt. Na wat glimlachen te hebben uitgewisseld keren we terug. Er is meer te zien dus liften we naar het plaatsje Paksong waar we koffieplantages vinden en de grootste waterval in Laos 'Tat Fan' bezoeken.

Paksong is het Staphorst van Laos, er gebeurd echt helemaal niks! Het is om 18:00 donker, er is geen verlichting of iets van gezelligheid en je kan alleen maar rijstsoep of noedelsoep vol 'MSG' krijgen.
Met een brommer crossen we langs nog meer watervallen en koffieplantages want naast deze 2 dingen, heb je hier echt niets te zoeken. En wat kom je dan tegen in the middle of nowhere? Een aan koffieverslaafde Nederlander die is gaan wonen op het Bolaven Plateau in Paksong, hij heet Dick als in koffiedik. Dick is getrouwd met een Laotiaanse waarvan de familie een koffieplantage heeft en verkoopt deze koffie nu internationaal. Met de kaplaarsjes aan springen we achter in de truck van Dick, hij neemt ons mee naar de plantages en we leren hier alles over de koffieplant. Na een lange dag vol informatie krijgen we thuis bij Dick en zijn familie een overheerlijke vissoep voorgeschoteld en leren we zelf de koffiebonen te roosteren in een wok. Met een grote zak koffiebonen en flink wat cafeïne in 't bloed duiken we de bus in om verder te reizen. Op naar de hoofdstad van Laos, Vientane.

Vientiane & Vang Vieng
In deze moderne stad komen we even op adem van al het reizen en kunnen we inhalen wat we gemist hebben. Lekker vers fruit eten, maar vooral even af van het Aziatische dieet dat rijst heet. We dineren Frans, ontbijten Scandinavisch en gieten ons vol met bier en wijn, heerlijk! De stad heeft een paar mooie sites en is makkelijk om door heen te komen. We bezoeken een paar prachtige tempels en 'Patuxai' de volgens kenners afschuwelijke versie van de 'Arc de Triomphe' te Parijs. De spieren laten we verwennen in een Laotiaans sauna & massage huis dat midden in het bos staat opgesteld en zodra we zijn opgeladen kunnen we verder naar Vang Vieng.

Vang Vieng is een stadje met een prachtige schilderachtige omgeving gevuld met karstgebergten en rivieren. Maar het is ook een plek waar iedereen los gaat, althans de toeristen en dan vooral de Engelsen.
Opium, mushrooms, hash, weed, coke you name it, they have it.
Halfnaakt lopen de dronken meisjes en jongens over de straten van dit mooie stadje. De blikken van de Laotianen (zelf altijd bedekt) liegen er niet om, ze vinden het allesbehalve leuk.
Dit is de enige plaats in Laos waarbij we denken; hier klopt iets niet. Het is er verschrikkelijk toeristisch. In elk restaurant kan je al liggend genieten van oneindige afleveringen Friends en westers eten voert hier de boventoon. Het is teveel van het goede en over een gezonde mix van verschillende culturen is geen sprake.

Maar je kan de menigte (lees dronken Engelsen) natuurlijk ontwijken en je eigen feestje maken. We ontmoeten een paar leuke mensen, een setje straatmuzikanten uit China & Canada en twee meiden uit Nederland. We gaan heerlijk eten bij een hotpot restaurant, een soort steengrillen maar dan op z'n Aziatisch. We huren een motor en maken een tour over bijna onmogelijke modderpaden, klimmen naar de top van een berg om een buddahgrot te bekijken en gaan overstag voor een 'tuberide'. Dat laatste is best eng, je gaat in een rubberen band zitten en drijft langzaam het water over richting een donkere grot met een piepkleine opening. Vlak voor we gaan vertelt de guide nog even een 'leuk weetje'. Volgens hem kan het water plots stijgen en dan verdrink je, is wel eens eerder gebeurd... Zo jongens hebben we er nog zin in?!
Nou ik niet, ik pas even. Bob, gewapend met een lamp op zijn hoofd, is nergens bang voor en komt na een half uurtje vrolijk de grot weer uit drijven. Niks aan 't handje!

Vang Vieng staat bekend om dit 'tube' fenomeen. Lekker in je rubberen band de rivier over en langs de kant kan je af en toe stoppen bij een barretje.
Sommige hebben er een circus van gemaakt compleet met trapeze. Bobbie laat dit niet aan zich voorbij gaan en vliegt als een acrobaatje over het water. De rivier verkennen we verder met een kayak. Af en toe wordt het water flink wild met grote kolken en kleine afdalingen, zelfs onze gids gaat koppie onder.
Halverwege begint het ook nog keihard te regenen, we moeten nog een heel eind dus peddelen we hard de rivier over. De stromende regen houdt ons niet tegen. Omringd door jungle aan beide kanten en het kolkende water onder je, voel je je opeens heel klein in dat bootje, maar wel heel stoer! Met uitzicht op de mistige bergen en de donkere lucht boven je, besef je maar weer eens hoe geweldig het reizen is. Rond zwerven in omgevingen zo subliem als hier met vreemd gevormde bergen die dik versierd zijn met groene bomen geven het gevoel dat de wereld van jou is.

Luang Prabang
Een heerlijke stad! Wat is het hier mooi, leuk en gezellig. Heel authentiek en oorspronkelijk met net genoeg westerse invloeden voor een perfecte mix. De waterval Tat Sae is een verademing op een bloedhete dag als deze. De prachtige waterterassen zijn gevuld met ijskoud turquoise-kleurig water en zijn perfect om in te zwemmen. Voor een geweldig uitzicht over de stad klimmen we vlak voor zonsondergang naar de top van de Pousie tempel en genieten we van de uitzichten. Er zijn meer tempels om te bezoeken, waren we eerst tempelmoe geworden, hier zijn ze zo mooi dat het elk bezoekje waard is.
Zo komen we op een middag aan bij een tempel waar we voor het eerst nonnen zien in plaats van monnikken. Omhuld in spierwitte doeken en met glad geschoren koppies houden ze netjes de tuinen bij en zitten ze in alle rust te wachten op het niets. Om je eigen zen-gevoel te vinden kan je heerlijk naar een spa voor massages, goede wijnen proeven in de verschillende wijnbarretjes en lekker struinen over de markt om uiteindelijk van een overheerlijk bbq visje te genieten.
In de vroege morgen kan je getuigen zijn van het ochtendritueel van monnikken. Al om 05:00 s'morgens staan Bob en ik klaar om in alle stilte de almronde te bekijken. In een lange stoet gaan de monnikken de straat op om voedsel te collecteren, gaaf gezicht om te zien.

Culinair is Luang Prabang zeker er zitten heerlijke restaurants, maar je kan ook zelf aan de slag. Wij gaan dan ook een kookcursus doen bij 'Tamarind' waar we aan de rivier op open vuur leren koken. In de vroege morgen starten we op een lokaal marktje om alles vers te halen, dit is op zich al een hele ervaring. Van het veren plukken van net geslachte eenden tot gedroogde ratten, dit is de plek waar werkelijk al je zintuigen worden geprikkeld. We hebben al vaker op een Aziatische markt rondgelopen en de kenners onder ons weten dat je daar je ogen uitkijkt. Je schuifelt langs de meest onverklaarbare dingen en dat is in sommige gevallen misschien maar goed ook. Waren we eerst onschuldig in 't gissen naar etenswaren, nu zijn we officieel ontmaagd.Onze chef geeft overal enthousiast uitleg bij: 'Hier zie je zakken vol varkens en eenden bloed, buffelhuid met 't haar er nog op, en een zakje gemalen kippenbotten.'
We lopen met open mond langs alle soorten ingewanden die je maar kan bedenken en de plastic zakjes gevuld met groen spul blijken gal uit de maag van een koe te zijn. Neuzen, ogen, poten, huid, nagels, maagvet, harten, nieren, darmen er gaat niks verloren in het slachthuis, hier kan je alles krijgen!

Er wordt flink ingeslagen en we koken met de verste groenten en kruiden de lekkerste gerechten. Fish Amok (gestoomde vis in bananenblad), Lemongrass Chicken, Salsa dips, Stoofpot, Sticky rice, Laap en meer specialiteiten. We hakken, stampen en snijden er lustig op los. Tussendoor kan de Chef het toch niet laten ons 'Something Different' te laten proberen, dit onder het genot van een glaasje mierzoete bananenwiskey. Hij haalt een kommetje tevoorschijn met daarin dikke witte kronkelende wormen. 'Stap 1: laat ze verdrinken in lauw water, Stap 2: Op hoog vuur in de wok en proeven maar! Wie wil proberen?'
Bob's traditie kan weer worden voortgezet, maar nu zal ik me er ook eens aan wagen. Ogen dicht en gewoon wegspoelen met zoete drank, prima te doen zeg ik! Het is net een frietje maar dan vol proteïne.

Na het kokkerellen haasten we ons naar de bus richting Huay Xai een plaatsje vlakbij de grens van Noord Thailand. Dit is weer een ritje die onder 'Strange Local Experiences' valt. De chauffeur deelt vrolijk plastic zakjes uit en we komen er al snel achter waar die voor zijn. Zo zit je nog gemoedelijk aan een rivier tussen de potten en pannen en zo zit je in een 14-uur durende busrit tussen kotsende, rochelende en kever vretende mensen (wij krijgen de roetzwarte kevers ook aangeboden op een cocktailprikker, maar na een middagje wormen slaan we beleefd af.) Daarbij heeft de buschauffeur een hete peper of twee teveel gegeten en scheurt als Speedy Gonzales al telefonerend met ruim 80 de vlijmscherpe bochten door. Ook achterin de bus is het feest, dachten we dat de Chinezen goed waren in rochelen, de ongekroonde koning blijkt toch echt een 65-jarige Laotiaan te zijn, die toevallig ook met deze bus mee moet. Zijn record hangt tussen de 3,5 tot 4 rochels per minuut (had ik al gezegd dat de reis 14 uur duurt.....)
'T komt werkelijk uit zijn tenen. Het lijkt wel een soort verwijderingsproces van kwade geesten, misschien verhuist hij binnenkort naar Peking en is dit onderdeel van de Chinese inburgeringscursus? Af en toe kwat hij mis, maar dat deert niet want daar heb je immers mouwen voor, zo wrijft hij zijn 'juweeltjes' weer netjes van het raam af. Zo nu en dan hebben we plaspauze. Voor degene die gesteld is op een beetje privacy moet lekker een georganiseerde toer boeken. Hier is het gewoon met z'n allen naar buiten, broek naar beneden en gaan! Tijdens een eetstop zien we een soort grijze mollen (lijken net knuffelbeertjes, zo schattig) in een kooitje gepropt, dit blijkt het hoofdingrediënt voor de soep te zijn. Als toetje kan je nog wat gedroogde muizen of ratten bestellen, wij houden het bij noedels. Om deze, en dan druk ik het nog licht uit, bijzondere busrit compleet te maken, vind ik eindelijk iets dat op een privé toilet lijkt. Soms zit je in het wild, soms zit je op een troon, maar meestal ga je door de knietjes boven een gapend gat, oftewel 'squatten'. Inmiddels ben ik wel wat gewend tijdens dit soort pleebezoekjes, maar dat ik deze keer een hok binnenloop met een betonnen bak gevuld met water waar vreemd uitziende (levende) vissen in zwemmen, is toch wel weer vernieuwend. Dit water is namelijk bedoeld om mee door te spoelen, dus dat wordt om de vissen heen vissen....

Huayxai
Onze laatste stop in Laos; Huayxai. Hier maken we het bootfestival mee, een bootrace tussen Laotianen. De dagen ervoor zien we dat iedereen met kleurig papier boten in elkaar aan het knutselen is. Deze papieren boten worden na de bootrace op de rivier gezet en in de fik gestoken. Het is overal feest, er wordt gedanst, gezongen, maar vooral gezopen alsof het de laatse keer zou zijn. Dit blijkt als we door een bootracer die vandaag 4de is geworden een soort kroegje in worden getrokken. We krijgen ieder 2 grote glazen bier in ons handen geduwd en worden enthousiast aangemoedigd om te dansen en dan niet een beetje wiegen, maar echt helemaal los gaan. Moet er heel apart uit hebben gezien, maar gezellig was het wel!

Iedereen loopt laveloos over straat (Aziaten worden om een of andere reden heeeel snel dronken). Overal dreunt er snoeiharde kareoke uit de boxen, tja wie heeft er nu een bandje of DJ nodig als je ook gewoon zelf kan meeblèren met de muziek. Deze avond biedt een mooi en vrolijk afscheid van Laos want de volgende dag gaan we de grens over naar Thailand.
Hier gaan we heerlijk vakantie vieren (deden jullie dat al niet? hoor ik jullie vragen).
Maar Thailand zal anders dan anders worden qua reizen. We krijgen namelijk versterking! Lautje (die een hele toffe reis achter de rug heeft in India en Nepal) reist door naar Bangkok en zal ruim 5 weken met ons meereizen. Als toptrio racen we Thailand door waar ik ook na lange tijd mijn mama en broertjeweer ga zien. Zij reizen bijna 3 weken met ons mee. Hoe dat allemaal is gegaan moet ik nog even aan elkaar dichten, maar ik kan wel alvast vertellen dat het ontzettend fijn, gaaf, leuk en te gek was! Een vakantie om nooit te vergeten! Een supergroep om mee samen te reizen, elke dag feest!

Tot snel!

Merry Christmas and a Happy New Year! Wij hebben in ieder geval een witte kerst, als in parelwitte stranden ;0

Dikke X! Bob & Miriam

Laos Feitjes

• Lao Lao (lokale wiskey) is alcohol gemaakt van sticky rice. Hier zit minimaal 50% alcohol in. Waarom drinken ze dat allemaal terwijl het helemaal niet lekker is? Een biertje kost meer dan 1 dag salaris (8000 kip) en daarom drinken Laotianen liever Lao Lao omdat dit heel goedkoop is. Begrijpelijk met een gemiddeld jaarsalaris van maar 700 dollar!

• Waarom is het rond 22:00 al stil op straat? De overheid heeft een avondklok ingesteld en om 23:00 is alles dicht. Officieel moet iedereen dan aanwezig zijn op de plek waar ze staan geregistreerd. Om 22:30 zijn alle restaurants, bars en clubs dicht. Na tienen s'avonds mag er geen geluid meer op straat worden gemaakt want de Laotianen staan alweer om 4 of 5 uur s'morgens op om eten klaar te maken als offering voor de monikken die dit tijdens de almronde collecteren.

• Het woord 'Falang' gebruiken Laotianen vaak voor buitenlanders. Officieel betekent dit 'French' uit de tijd dat de Fransen overheersten, maar nu wordt het gebruikt als omschrijving voor alle westerlingen

• Het concept van iets bezitten, is compleet buitenaards voor Laotianen. Zo hebben de woorden 'mijn en 'van jou' dezelfde betekenis in het Laotiaans. Er is ook geen apart woord voor een individueel persoon. Het staat simpelweg niet in hun vocabulaire en ze snappen de betekenis niet. Alles is van iedereen. Dit stamt nog uit het communisme. Tijdens het eten wordt altijd alles gedeeld. Een heel bord voor jezelf bestellen en niet delen (wat westerlingen vaak doen en voor ons ook heel normaal is) wordt door mensen in Laos ronduit als onbeschoft gezien. Iets bezitten is hen vreemd en eten deel je met de hele tafel.