Route: Phnom Penh, Shinoukville, Battambang, Siem Reap, Poipet
Bevolking: 15 miljoen
Lekker: Amok fish
Vies: Spin proeven
Mooi: Ankor Wat en de countryside van Battambang
Heftig: De alles overheersende armoede
Bizar: Pol Pot's Khmer Rouge bewind
Pickup-line: 'No money, no honey' - 'Same same, but different' - 'Tuk Tuk!?'
Bijzonder: Lesgeven aan Cambodjaanse kindjes in de sloppenwijken van Siem Reap

Cambodja
'No money, no honey!' Een terugkerend gebbetje van de gemiddelde Cambodjaan die een beetje Engels kan en op humoristische wijze het onderwerp van de dag maar weer eens aan haalt; Geld! Grappig is het natuurlijk niet want armoede is het grote probleem in dit prachtige land. We zijn dan ook geschokt door het enorme aantal straatkinderen dat Cambodja telt, ruim 25.000. Als een van de armste landen ter wereld is het niet verrassend dat de overheid hier een grote rol in speelt. Corruptie is eerder regel dan uitzondering en de blinkende, pimpende peperdure Lexussen zijn een doorn in het oog als je je er bewust van bent dat complete families op vuilnisbelten leven. Daarbij heeft de tragische geschiedenis nog steeds effect op de bevolking van vandaag de dag. De zieke geest van leider Pol Pot heeft het met zijn Khmer Rouge regime gepresteerd om ruim 3 miljoen nietsvermoedende Cambodjanen uit te moorden. Deze kerel was knettergek en heeft de vrije hand gehad om de totale upperclass op de meest gruwelijke manieren te martelen en uiteindelijk af te slachten. Het dragen van iets onschuldigs als een bril was voor de heer Pol Pot genoeg teken van intelligentie en dus een one-way ticket naar de brandende hel. Jong en oud, het maakt niet uit, voor niemand hadden de Khmer Rouge soldaten genade het was vluchten of verbannen worden naar verschrikkelijke gevangenissen. We beginnen onze trip langs de pijnlijke bewijzen van dit alles vernietigende rode leger om zo Cambodja en haar bevolking beter te begrijpen. Het wordt een bijzondere trip die we afsluiten met een onvergetelijke ervaring die ons letterlijk en figuurlijk wakker schud en het kind in ons naar boven haalt!

Phnom Penh
Een viezige maar levendige stad en de uitgelezen plek om de geschiedenis onder de loep te nemen. Met de 'tuktuk' vertrekken we naar de 'Killing Fields' om vervolgens met open mond over de paden te lopen die naar de massagraven leiden, waar nog geen 30 jaar geleden ontelbare lichamen zijn gedumpt. Duizenden schedels liggen torenhoog opgestapeld in een tempel. De looproute erom heen is bezaaid met overblijfselen van kleding, menselijke botten en tanden. Inmiddels is dit bedekt met zand , maar als je goed kijkt, zie je het wit er door heen piepen. Je bedenkt je hoe verschrikkelijk deze oorlog geweest moet zijn en hoe iedereen met enige potentie tot intelligentie bruut is geëxecuteerd. Hiermee is alle kans op ontwikkeling en groei van het land en de economie, keihard uitgeroeid.

In de grootste gevangenis, S-21, sluipen we in totale stilte door de gangen en kamers van deze zogenaamde veiligheidsgevangenis. Hier ontmoeten we donkerste kant van de mensheid en zien we tot welke misselijkmakende acties een mens in staat is. Het kost je niet veel inbeeldingsvermogen om ook maar een beetje te begrijpen wat hier is gebeurd. De donkere kringen op de vloer zijn een onvermijdelijk bewijs van de vele bloedbaden die hier hebben plaatsgevonden. Foto's van uitgehongerde, levenloze en zwaar gehavende lichamen keren je maag om en het meest bizarre is nog wel dat tot op de dag van vandaag niemand voor deze gruweldaden heeft geboet. De rechtzaken zijn eindeloos en de slachtoffers wachten nog steeds op een excuus, ook al zal dat de nachtmerries nooit doen laten verdwijnen.

Na al deze narigheid is er gelukkig genoeg positiefs te zien. Zo zijn er talloze goede doelen die aan een betere toekomst werken. Het vrolijk gekleurde restaurant 'Friends' is hier een goed voorbeeld van, naast het feit dat je hier overheerlijk kan eten, draag je bij aan een betere toekomst voor de jeugd van Cambodja door iets te bestellen van de menukaart of iets te kopen in de souvenirsshop.
Cambodja moet het ook echt hebben van dit soort initiatieven, want de regeringsleden zitten lui in de stoel, rijden in dikke auto's en wonen in villa's met 7 badkamers. Hoe is het mogelijk dat die gasten zo leven? Ze hoeven alleen maar uit het raam te kijken om te zien hoe de kindjes half naakt en totaal smerig op straat zwerven.

Als we de stad verder verkennen komen we de gekste dingen tegen. Bob gaat overstag voor een culinaire specialiteit;Gefrituurde spin. Al na de eerste hap druipt er uit ‘t kontje groenige drap, toch maar niet.... Hij trekt wel veel bekijks want er stoppen een paar toeristen om zijn poging te bewonderen en te fotograferen. Sta je straks toch weer leuk bij iemand op de rand van de schoorsteen in een gezellig goudomlijst fotolijstje.

Shinoukville
Na Phnom Penh vertrekken we naar Shinoukville dat aan de kust ligt. Ook hier is het aantal straatkinderen abnormaal hoog. Je kan ze bijna niet van je afslaan! Het zijn supergladde zakenmannetjes in de lichaampjes van 10-jarige kinderen die werkelijk alles voor een dollar doen. Ze werken in bendes en bestelen toeristen op de meest sluwe wijze. Oppassen geblazen dus, maar als je er door heen prikt en geen waardevolle spullen meeneemt naar het strand, kan je best gezellig met ze kletsen en een beetje stoeien. Het zijn natuurlijk nog maar kleine kinderen, al blijkt dat niet altijd uit de manier waarop ze praten. Een eerlijk antwoord over waarom ze dagelijks op het strand rondzwerven en waar ze precies vandaan komen, krijg je nooit. Ook de grote hoeveelheid oudere Cambodjanen met geamputeerde armen en benen is opvallend, ook zij slepen zich al bedelend over het strand van Shinoukville. Je zou bijna denken dat je hier niet kan genieten met al dat leed om je heen, maar je kan het toeristische strand inruilen voor een boottochtje naar een rustig eilandje waar Bob weer eens aan het hengelen slaat, en deze keer zelf zijn visje schoonmaakt en klaarmaakt voor een heerlijke lunch! Beetje snorkelen en relaxen voor we weer een bus instappen met keiharde Cambodjaanse kareoke, opzoek naar een nieuw idyllisch plekje.....

Battambang
Na de grote stad en de kust willen we het binnenland zien. Vanuit Battambang (een dodelijk saaie stad met meer telefoonzaken dan mensen) gaan we op de motor de countryside ontdekken. We rijden over ongeasfalteerde en zeer stoffige wegen dwars door het prachtige, groene en vooral platte landschap. Van dichtbij zien we hoe er rijst wordt geplukt en weer wordt gezaaid. Prachtige Hindu tempels, monniken die in alle rust hun almronde doen, zwaaiende kindertjes en gezellige wilde aapjes die we een banaantje voeren, maken deze trip compleet. Na een laatste stop bij een treinstationnetje (lees een stuk bamboe op wielen) keren we met een dikke laag grijsbruine stof op onze huid terug naar de stad. Een local noemt ons nieuw opgedane huidskleurtje liefkozend 'Cambodian Snow'. Deze sneeuw ruilen we snel in voor weer een gezellig, hobbelig en oververhit ritje richting Siem Reap. Onderweg maken we een tussenstop bij de Cambodjaanse kapper. Bob heeft dan wel met zijn lange blonde lokken de 'Coiffure Award 2008' binnengesleept (applaus op de achtergrond!), dit weerhoudt hem niet om voor het eerst in zijn hele leven een kort koppie aan te meten. Alles gaat eraf en er blijft maar een paar centimeter over! Bob is een kilo lichter en ik heb een nieuw vriendje! Nice!

Siem Reap
Siem Reap is voor velen een tussenstop of korte verbijfplek om Ankor Wat te bezoeken, maar wij blijven hier ruim 2 weken. Voor het eerst in ons leven gaan we voor de klas staan! Via de Nederlandse organisatie 'Pure for Kids' kunnen we direct aan de slag op de S.O.I.D. Riverside School in de sloppenwijken van Siem Reap. Door alles wat we tot nu toe hebben gezien en meegemaakt is Cambodja voor ons het land waar we meer willen doen dan de toerist uithangen. De dag voordat we van start gaan, komen we voor de zoveelste keer in aanraking met het heftige straatbeeld waar we maar niet aan kunnen en willen wennen; een klein jongetje van maximaal 5 jaar kijkt ons aan met grote hongerige ogen en wijst met heftige gebaren naar zijn buikje, tja wat doe je dan? Eten geven natuurlijk, want je weet niet waar je dollars anders terecht komen.
De volgende dag stappen we de wereld van NGO's in die juist dit straatbeeld proberen te voorkomen en op te lossen. De goede doelen doen hier een hoop mooie dingen, maar we ontdekken dat het een behoorlijke roddel & achterklap wereld is. Ook hier heerst corruptie en heeft niet iedereen de beste bedoelingen. Wij concentreren ons op de belangrijkste zaak; de kindjes Engels leren, met ze lachen, dansen, zingen, sporten en flink wat knuffels uit delen.

Het wordt geweldig! Elke dag staan we met een glimlach op (ook al klettert de regen met bakken uit de hemel!), want op school zitten de kindjes te wachten op een dag vol plezier.
De Riverside School bestaat uit een weeshuis met daarachter 2 bescheiden klaslokaaltjes van bamboe. In het weeshuis zitten nu nog 5 kindjes, maar de bedoeling is dat hoe meer donaties er komen, hoe meer kindjes daar kunnen wonen. Makara, Sreysros, Pania, Seha en Bo zijn de kinderen die er nu wonen en daar ook naar school kunnen. Deze kids stelen ons hart, elke dag staan ze ons op te wachten en om 17:30 zwaaien ze ons weer enthousiast uit als we in ons tuktukje terug keren naar het centrum. Ook de 'huishond' omgedoopt tot Brownie, wordt een vast onderdeel van ons dagelijkse leventje als leraar. Elke dag lopen we om 08:00 s'morgens naar ons eigen klaslokaal, Bob naar de grote kids van 10 tot 15 jaar en ik naar de kleintjes van 4 tot 10 jaar, Brownie komt dan altijd gezellig een dutje doen in de hoek van de klas.
Zodra we binnenwandelen staat de hele klas op en roept: 'Goodmorning teacher, how are you?' Zo gaat het elke dag. Mijn klasje kan nog niet schrijven dus we beginnen met het alfabet en na een paar dagen kunnen ze al hun eigen naam schrijven.

We doen kleine introductiegesprekjes en zingen vooral veel Engelse liedjes. Van Babette Labeij heb ik gelukkigwat tips gekregen en ging vooral het liedje 'In The Jungle' ze goed af. Bob's klas is iets verder gevorderd, hij organiseert dan ook een test aan het eind van de 2 weken om te kijken of ze alles een beetje hebben onthouden. Maar ook Bob zal aan het zingen moeten, want dat vinden de kids te gek! Je moet het natuurlijk wel eerst voor doen als leraar. Dus af en toe geniet ik van de performance aan de overkant van mijn klasje, Bob die 'You've got a friend' of 'Beautiful Girl' voor zingt! Briljant!

Elke dag is het feest, de kindjes lachen veel en zijn heel leergierig. In de pauze veranderd Bob in een levende draaimolen, en ook ik ga spieren kweken met het herhaardelijk optillen en ronddraaien van de kleintjes. Naast veel plezier maken en Engels leren is het soms moeilijk om simpele basis principes bij te brengen zoals naar het toilet gaan en niet in de tuin plassen, of zelfs midden in de klas. Dat geluk heb ik namelijk, de 5- jarige Ang maakt er een gewoonte van om elke dag in haar broek te plassen. Ze denkt dat ik het niet zie, maar die grote natte vlek in haar broek en op de vloer laat niet veel te raden over. Stiekem lig ik dan in een deuk want ze trekt dan een heel betrapt gezicht en als ik dan ook nog haar zusje zie die elke dag haar schoenen verkeerd aantrekt, dan ben ik alles behalve een strenge juf. Hoe leg je ook uit dat ze naar het toilet moeten als ze er thuis niet eens eentje hebben?!

Voor we het weten zijn de 2 weken om en is het afscheid in zicht. De laatste dag lopen we met de kindjes mee naar huis, zien we waar ze wonen en ontmoeten we de ouders.
In de verte zie ik een van mijn jongste leerlingen zware stukken hout op zijn schouders meezeulen, hij is net 6 jaar oud en bezig met tanden wisselen. Toen ik hem zo zag ploeteren met dat kleine lichaampje wist ik echt even niet hoe ik het had. Toen hij Bob en mij zag staan legde hij het hout neer en kregen we een gulle glimlach toegeworpen, zo zoet! Dit is het leven wat de kleintjes buiten school om hebben, vroeg volwassen worden en keihard meehelpen in het huishouden. We gaan ze zo erg missen, bij het afscheid delen we speelgoed, potloden, snoep en cake uit en laten we iedere leerling hun naam op ons t-shirt schrijven. De afgelopen weken hebben we zoveel lol gehad, kinderen zijn zo grappig! Het geeft je zoveel energie en je voelt jezelf ook weer helemaal kind.

Na ontelbare knuffels, goodbye's en een lamme arm van het zwaaien, gaan we dan echt weg.
Het hek gaat open en zoals elke dag staan daar de weeskinderen om ons uit te zwaaien, maar nu misschien wel voorgoed. De tuktuk geeft gas en als ik omkijk, zie ik 'onze' hond Brownie keihard achter ons aan rennen. We roepen 'ga terug!', maar ja dat verstaat hij natuurlijk niet. Hij gaat steeds harder rennen, de tranen springen in mijn ogen. Het lijkt wel of ik in een zielige scène van een Disney film ben beland, deze heet dan Brownie in plaats van Bambie. Terwijl ik zie hoe 'onze' hond steeds meer in de verte verdwijnt, besef ik hoe bijzonder dit is geweest. Bob en ik hebben in korte tijd zo'n hechte band opgebouwd met alles en iedereen die de afgelopen weken bij ons leven hoorde, dat we absoluut nog een keer terug gaan en dit soort projecten vaker willen steunen.

Eigenlijk is het onmogelijk om te beschrijven wat je allemaal meemaakt, er gebeurt zoveel en in de verhalen op ons weblog geven we slechts een klein stukje weg van alles wat we beleven. Het is vooral een persoonlijke reis waarbij je geniet van alle bijzondere momenten, ze opslaat in je geheugen om ze later nog een keer rustig af te spelen.

Ankor Wat
Na dit emotionele afscheid is het tijd voor het machtige Ankor Wat. De zonsopgang bekijken we bij het grootste pronkstuk, Ankor Wat zelf. Tussen de eeuwenoude tempels door komen we een aapje tegen die nonchalant om ons heen dartelt. We maken een toer langs de meest belangrijke tempels zoals Ankor Thom, het Bayon complex en natuurlijk Ta Prohm waar de prachtige tempels als het ware worden 'opgegeten' door de jungle en dit is natuurlijk het decor geweest voor de film Tomb Raider waarin een hysterische Angelina Jolie de mysterieuze gangen doorrent, vliegt of springt. De religieuze bouwwerken maken enorme indruk en het is heel speciaal om dit van zo dichtbij te bekijken.

NU is het dan echt tijd om Cambodja uit te zwaaien. Een tergend lange busrit voert ons richting de meest zuiderlijke grensovergang van Laos. Het wordt een reis van ruim 2 dagen en we moeten tussendoor overnachten in Thailand. Maar dan moet je natuurlijk wel een hostel in het juiste stadje boeken. Dat gaat helaas helemaal mis, midden in de nacht komen we aan in in Buriram in plaats van Bariram, tja what's in a name? We worden gedropt in een soort spookhuis. Mocht iemand nog een locatie zoeken voor zijn/haar nieuwste horror film, geef even een gil! Het is er werkelijk te smerig en griezelig voor woorden.
De badkamer biedt onderdak aan krioelende kakkerlakken en de tralies voor de ramen geven echt een gevoel van vrijheid, waar je als reiziger zo naar op zoek bent, NOT!
Het is een armoedige boel en het woord achenebbisj is een understatement voor dit helhotel. Maar ach wat zeuren we eigenlijk? Overmorgen liggen we weer languit met een drankje in een hangmat te staren naar al het moois dat Laos te bieden heeft.
Gelukkig kunnen we ook nog een lekker Thais soepje op de hoek van de straat krijgen en zien we tussen de hete pepers door, een olifant langs lopen. Met dat beeld gaan we slapen en bereiden we ons voor op een nieuw land!

Kus B&M
P.s. we vinden het echt heel heel heel (had ik al gezegd heel?) leuk, fijn, lief en te gek om jullie krabbels te lezen! So keep 'm coming, it makes us smile big time!

Toedeloeeeeee!